Life is too short. Dati ko namang alam na maikli lang ang buhay pero mas naramdaman ko ito lalo kamakailan. Probably I have lived half, if not more than half, of my entire life and I would like to spend the remaining days different from what I did before. Thank God I feel stronger and I could spend most of them in a more meaningful way. (in the best way I can and I know). At dahil maikli lang ang buhay wala na akong oras para:
1) Mag-ipon at mag-impok ng negative emotions. Marami naman talagang bagay na nakagagalit, nakadidismaya at nakalulungkot at karamihan dito ay hindi ko naman kayang kontrolin. Ang kaya ko lang kontrolin ay ang aking nararamdaman at gagawin tungkol dito. Kaya, if there are people who offended me binibigyan ko lang and sarili ko ng mga few minutes to feel and express the negative emotions tapos sasabihin ko, what happened happened, get over it. Restore if I could restore, if not then, gagawin ko na ang mga bagay na mas importante, sayang kasi ang nalalabing oras.
2) Mag-isip at ipaliwanag ang lahat. Madalas maraming oras ang naaaksaya ko kasi I tried to figure things out. Then, I realized I just spent so much time thinking about the situation. Whatever conlusions I developed, at the end, sasabihin ko sa sarili ko, hindi pa rin ako sigurado at kuntento. At lalu lang akong mag-iisip ng mag-iisip. See how stupid and illogical it is. I don't need to explain or understand everything, all I need to do is to trust Him. So a week ago, I told myself, this is the first day I stop explaining every event. I would entrust everything to God and promise myself I would enjoy every minute of His gift. Well, after that, I can see things clearly, that there are soooo many things I have to be thankful about and be happy about.
I always feel better when I end the day by praying like this, "Search me please, if you see any evil thoughts to hurt anyone, friends or foe, verbal or physical, rebuke me. Let me forgive those who offended and want to offend me." Sa dami nila ang hirap isaisahin, nakakatulugan ko na kaya, to be continued na lang sa umaga. Pero tatanungin ko Siya in the morning, kanino nga ba ako natapos? Then, I will continue the prayer for them like this, "Bless those who hate me, the same way you bless me." (Ang mga positive things na nangyari sa akin sana maranasan din nila, idagdag pa duon sa maraming blessings nila, at iyung mga negative sa akin na lang iyon.)
Monday, July 19, 2010
Thursday, July 15, 2010
Title change
Kung napansin ninyo, nabago ang wall paper ng blog na ito. Babaguhin ko rin ang title pero hindi ko pa alam kung ano. I hope you would still keep reading the blog.
Wednesday, July 7, 2010
Philippine Movies Part II: Komedyante
Ang Mga Mahuhusay na Komedyante
Joey De Leon, at TVJ. Ang style ng pagpapatawa nila ay parang mga tambay na magbabarkada sa kanto o sa harap ng sari sari store. Although nagsimula sila sa mga slapstick humor, ngayong nagmatured sila, naiba na rin yung mga jokes nila. Natutuwa naman ako sa kanila. Si Vic, sakop ng style na patawanin pati mga bata, si Joey caters to matured audience at may pagka barako ang dating. Kaya siguro mas natatawa ako sa mga jokes ni Joey. Mas-spontaneous at mas magaling sa timing and punchline. Nakakakita rin siya ng mga bagay na nakatatawa sa lahat ng sitwasyon. Comedy is in his system. Para lang siyang humihinga pag nagpapatawa. Walang effort. Brilliant! Makikita ko rin ang dedikasyon niya sa TVJ. Eventhough he has a name of his own, wala siyang kiyeme na suportahan ang mga comedy in Vic Sotto. Makikita mo ang samahan at respeto nila sa isa't isa na bunga ng matagal na nilang pinagsamahan. Para silang mag-asawa, may iisa silang reaksyon sa sitwasyon at alam agad nila kung paano ito ie-exploit para maging katawa-tawa.
Michael V. Comedy is an art for him. Although he lacks spontaneity, mataas ang level ng mga jokes niya, pinaghahandaan at pinag-iisipan. He can relate to different kinds of people, bata-matanda, may ngipin o wala, meaning coming from different social strata with different IQ levels. What about Ogie? Well, he will always be a good musician for me. Sobresaliente. (Si Bitoy hindi si Ogie)
Ai Ai de las Alas. There is something in the fez. Pumikit ka, imagine her face. Is she smiling or frowning? Her smile is contagious and uplifting. Napakadaling maka-relate ng audience. May koneksyon agad. She looks so approachable kahit hindi mo pa nami-meet. Dahil sa tagal na rin niya sa showbiz, makita mo palang si Ai Ai, mapapangiti ka at matutuwa, comedy seems her whole being. Patatawarin mo at makakalimutan mo ang mga pagkukulang niya dahil sa aliw na nararamdaman mo. Excellent.
Pokwang. Kuha niya ang masa at ang mga bading. Comedy is her profession. She works hard and will do everything to improve her craft and make the audience laugh. God may have given her fewer talent in comedy compared to others but you will reward and love her because she dedicated everything to improve her craft for the sake of entertaining the peole. Where is she right now? She comes a long way. She succeeded and she graduated Bachelor of Arts in Comedy with flying colors.
Dolphy. Da king. Comedy is his life. Nuong maliit ako walang ibang nakakatawa kundi si Dolphy. Kahit sa lumang pelikula, Jack and Jill hagalpak ang tawa ko nuon. Very entertainning. Pero matanda na ako kaya hindi na ako natatawa sa kanya. Pero hanggang may mga batang Pilipino may Dolphy pa rin. Vic Sotto learned a lot from Dolphy's magic at sa tingin ko pinakikinabangan niya ito.
Vice Ganda. A new breed of commedian. 100% gay humor at 100% din ang entertainment value sa lahat ng klase ng tao pero lalu na sa masa. He is able to discuss taboo topics in a humurous way kaya naman lahat bago sa paningin at pandinig ng audience. Perfect timing palagi ang punchline. Intelihente, mulat, at may kamalayan sa mga isyu ng lipunan. Alam ang pulso ng tagapakinig niya. Sensitibo kung nae-entertain o nabo-bore ang audience. He is able to make himself and the audience part of the whole group. Parang walang barrier between him and the audience. Kaya lang, malaswa at offensive pa rin ang dating sa akin. (Naku, matanda na talaga ako, hindi na ako sanay sa mga ganitong comedy.) Minsan din disturbing ang pang-o-okray na ginagawa niya sa contestants.
Kung ang ibang komedyante gumagamit ng sidekick para okrayin, si Vice ang audience o contestant ang sidekick niya. Hasa kasi siya sa mga comedy bars na kung saan may audience participation. Ang mga kilalang sidekick ay gaya ni Panchito, ang sidekick ni Dolphy, ang TVJ, nandiyan si Richie d' Horsie na kung saan ay nilalait lait nila. Maiba ako, minsan nanuod ako ng Funniest Home Video. Tawa naman ako ng tawa. On the second thought, nakakatawa ba kapag may nahulog, nahulugan, bumagsak, natumba, etc.? In other words, nakakatawa ba kapag may nasaktan? Ganuon din sa humor ni Vice ganda. Nakakatawa ba na laitin mo ang contestant o audience sa harap ng national television? Lahat ba sila'y nakahanda sa ganitong pang-ookray gaya ng mga professional sidekicks? May briefing ba sila? At kung sasagot siya ng oo sa lahat ng ito, ang tanong ko uli, sigurado siya? May facts ba siya? Nagtatanong lang ako, hindi ako nang-aaway.
Lahat talaga ng bago at kakaiba minsan nakakatakot kasi hindi ganuon ka-predictable ang outcome. Ayokong i-judge si Vice o magalit at sisihin siya dahil nakararamdam ako ng uncertainties. But I would let the time to be the judge and find out if it is really entertaining. Sa ngayon may bago siyang inihahain. Bring it on.
Jose Manalo. Siya ang sidekick ngayon ni Vic pero meron siyang sariling style. Street comedy: pangkanto, pambarako at pambarkada. Ito ang komedyante na nakalubog sa masa. Bukod sa napakagaling din niya sa punchline ay napakahusay rin ng galaw ng katawan. Siguro ito ang kakanyaan niya. Hindi lang verbal ang kanyang comedy, kinesthetic din. May edad na siya pero ang galaw ng katawan ay parang 12 years old na nagbibinata at may ADHD. (Positive ang gusto kong sabihin, wala lang akong mahagilap na salita para i-describe siya.) Kaya lang halatang tuso. It seems, he will only support bossing but not the other comedians, especially yung medyo ka-level niya.
Kris Aquino. O e bakit napasama siya rito? Hindi siya mahusay na dramatic actress at hindi rin naman komedyante. Oo, hindi nga pero isa siyang brilliant host. (Take note, hindi excellent, dahil hindi rin naman siya masyadong magaling sa hosting.) Bubbly and very articulate. Walang ka-effort-effort. Lahat ng gawin, sabihin, isuot ni Kris sinusundan ng masa. People despise her and at the same time love her dahil lahat ng ito nakaka-entertain sa kanila. Her total package is entertainment. And that is the ultimate purpose of showbussiness, entertainment. Imagine showbiz without Kris Aquino. It's so lame!
Gaya ng nasabi ko, hindi conclusive ang aking mga puna dahil limitado ang aking exposure sa showbiz. Pero sa limitadong oras na binibigay ko rito, para mapansin at makuha ng isang artista ang aking atensyon kahit trailer lang ang napanuod ko, palagay ko magaling siya.
Joey De Leon, at TVJ. Ang style ng pagpapatawa nila ay parang mga tambay na magbabarkada sa kanto o sa harap ng sari sari store. Although nagsimula sila sa mga slapstick humor, ngayong nagmatured sila, naiba na rin yung mga jokes nila. Natutuwa naman ako sa kanila. Si Vic, sakop ng style na patawanin pati mga bata, si Joey caters to matured audience at may pagka barako ang dating. Kaya siguro mas natatawa ako sa mga jokes ni Joey. Mas-spontaneous at mas magaling sa timing and punchline. Nakakakita rin siya ng mga bagay na nakatatawa sa lahat ng sitwasyon. Comedy is in his system. Para lang siyang humihinga pag nagpapatawa. Walang effort. Brilliant! Makikita ko rin ang dedikasyon niya sa TVJ. Eventhough he has a name of his own, wala siyang kiyeme na suportahan ang mga comedy in Vic Sotto. Makikita mo ang samahan at respeto nila sa isa't isa na bunga ng matagal na nilang pinagsamahan. Para silang mag-asawa, may iisa silang reaksyon sa sitwasyon at alam agad nila kung paano ito ie-exploit para maging katawa-tawa.
Michael V. Comedy is an art for him. Although he lacks spontaneity, mataas ang level ng mga jokes niya, pinaghahandaan at pinag-iisipan. He can relate to different kinds of people, bata-matanda, may ngipin o wala, meaning coming from different social strata with different IQ levels. What about Ogie? Well, he will always be a good musician for me. Sobresaliente. (Si Bitoy hindi si Ogie)
Ai Ai de las Alas. There is something in the fez. Pumikit ka, imagine her face. Is she smiling or frowning? Her smile is contagious and uplifting. Napakadaling maka-relate ng audience. May koneksyon agad. She looks so approachable kahit hindi mo pa nami-meet. Dahil sa tagal na rin niya sa showbiz, makita mo palang si Ai Ai, mapapangiti ka at matutuwa, comedy seems her whole being. Patatawarin mo at makakalimutan mo ang mga pagkukulang niya dahil sa aliw na nararamdaman mo. Excellent.
Pokwang. Kuha niya ang masa at ang mga bading. Comedy is her profession. She works hard and will do everything to improve her craft and make the audience laugh. God may have given her fewer talent in comedy compared to others but you will reward and love her because she dedicated everything to improve her craft for the sake of entertaining the peole. Where is she right now? She comes a long way. She succeeded and she graduated Bachelor of Arts in Comedy with flying colors.
Dolphy. Da king. Comedy is his life. Nuong maliit ako walang ibang nakakatawa kundi si Dolphy. Kahit sa lumang pelikula, Jack and Jill hagalpak ang tawa ko nuon. Very entertainning. Pero matanda na ako kaya hindi na ako natatawa sa kanya. Pero hanggang may mga batang Pilipino may Dolphy pa rin. Vic Sotto learned a lot from Dolphy's magic at sa tingin ko pinakikinabangan niya ito.
Vice Ganda. A new breed of commedian. 100% gay humor at 100% din ang entertainment value sa lahat ng klase ng tao pero lalu na sa masa. He is able to discuss taboo topics in a humurous way kaya naman lahat bago sa paningin at pandinig ng audience. Perfect timing palagi ang punchline. Intelihente, mulat, at may kamalayan sa mga isyu ng lipunan. Alam ang pulso ng tagapakinig niya. Sensitibo kung nae-entertain o nabo-bore ang audience. He is able to make himself and the audience part of the whole group. Parang walang barrier between him and the audience. Kaya lang, malaswa at offensive pa rin ang dating sa akin. (Naku, matanda na talaga ako, hindi na ako sanay sa mga ganitong comedy.) Minsan din disturbing ang pang-o-okray na ginagawa niya sa contestants.
Kung ang ibang komedyante gumagamit ng sidekick para okrayin, si Vice ang audience o contestant ang sidekick niya. Hasa kasi siya sa mga comedy bars na kung saan may audience participation. Ang mga kilalang sidekick ay gaya ni Panchito, ang sidekick ni Dolphy, ang TVJ, nandiyan si Richie d' Horsie na kung saan ay nilalait lait nila. Maiba ako, minsan nanuod ako ng Funniest Home Video. Tawa naman ako ng tawa. On the second thought, nakakatawa ba kapag may nahulog, nahulugan, bumagsak, natumba, etc.? In other words, nakakatawa ba kapag may nasaktan? Ganuon din sa humor ni Vice ganda. Nakakatawa ba na laitin mo ang contestant o audience sa harap ng national television? Lahat ba sila'y nakahanda sa ganitong pang-ookray gaya ng mga professional sidekicks? May briefing ba sila? At kung sasagot siya ng oo sa lahat ng ito, ang tanong ko uli, sigurado siya? May facts ba siya? Nagtatanong lang ako, hindi ako nang-aaway.
Lahat talaga ng bago at kakaiba minsan nakakatakot kasi hindi ganuon ka-predictable ang outcome. Ayokong i-judge si Vice o magalit at sisihin siya dahil nakararamdam ako ng uncertainties. But I would let the time to be the judge and find out if it is really entertaining. Sa ngayon may bago siyang inihahain. Bring it on.
Jose Manalo. Siya ang sidekick ngayon ni Vic pero meron siyang sariling style. Street comedy: pangkanto, pambarako at pambarkada. Ito ang komedyante na nakalubog sa masa. Bukod sa napakagaling din niya sa punchline ay napakahusay rin ng galaw ng katawan. Siguro ito ang kakanyaan niya. Hindi lang verbal ang kanyang comedy, kinesthetic din. May edad na siya pero ang galaw ng katawan ay parang 12 years old na nagbibinata at may ADHD. (Positive ang gusto kong sabihin, wala lang akong mahagilap na salita para i-describe siya.) Kaya lang halatang tuso. It seems, he will only support bossing but not the other comedians, especially yung medyo ka-level niya.
Kris Aquino. O e bakit napasama siya rito? Hindi siya mahusay na dramatic actress at hindi rin naman komedyante. Oo, hindi nga pero isa siyang brilliant host. (Take note, hindi excellent, dahil hindi rin naman siya masyadong magaling sa hosting.) Bubbly and very articulate. Walang ka-effort-effort. Lahat ng gawin, sabihin, isuot ni Kris sinusundan ng masa. People despise her and at the same time love her dahil lahat ng ito nakaka-entertain sa kanila. Her total package is entertainment. And that is the ultimate purpose of showbussiness, entertainment. Imagine showbiz without Kris Aquino. It's so lame!
Gaya ng nasabi ko, hindi conclusive ang aking mga puna dahil limitado ang aking exposure sa showbiz. Pero sa limitadong oras na binibigay ko rito, para mapansin at makuha ng isang artista ang aking atensyon kahit trailer lang ang napanuod ko, palagay ko magaling siya.
Tuesday, July 6, 2010
Philippine Movies Part 1
The doctor said no heavy lifting and no housework until after 6 weeks. So the usual activites I did while recuperating is watching TV and internet aside from answering sudoku puzzle. Lahat na yata ng klase ng sudoku nasagutan ko na. Sa panunuod ko naman may nabuo akong mga puna.
Philippine movies
Hindi malalim ang aking pagkakaunawa sa mundo ng showbiz at hindi malawak ang sakop ng aking kaalaman sa paksang ito kung kayat ang aking mga puna ay nakabatay lamang sa limitado at pahapyaw na panunuod sa mga ilang pelikula.
Sa napansin ko, marami na palang nagawang magagandang pelikula sa ngayon. Mahusay ang script pati ang production design. Maayos ang kulay ng pelikula pati ang visual effects. Bagamat hindi pa rin napapantayan ang ganda ng visual effects sa hollywood, malaki ang iniunlad ng technical aspect kung ikukumpara nuong 80's at 90's. Marami na ring mahuhusay na artista pati na rin ang mga direktor at script writer na mataas ang kamalayan sa gender sensitivity at social issues.
Naaaliw ako sa ilang mga pelikulang na-produce ng star cinema, melodrama at heartwarming ang dating, parang 50's at 60's uli. Ilan dito ay iyong mga pelikula ni John Lloyd Cruz at Bea Alonzo. Sa isip ko, kung ang mga ganitong pelikula ay pinaghuhusayan nila paano pa iyung mga de kalibre o panlabang pelikula, e di mas mahusay at mas maganda. Medyo nawala kasi ang mga ganitong tema nuong 80's at 90's.
Nuong maliit pa ako, tuwang tuwa ako kapag naunuod ako ng mga lumang pelikula, during 50's at 60's, sa channel 7 (pelikula nuong 40's, ilan duon pinalalabas sa channel 4) pagkatapos ng student canteen, kahit paulit-ulitin pa yan 5 beses isang linggo pinanunuod ko pa rin. Diyan ko nakita at hinangaan ang mga artista nu'ng araw. Tuluyan akong nasiphayo at nawalan ng gana sa pelikulang pilipino nuong 80's at 90's. Too bad pero wala akong natandaang kahanga hanga. Siguro merong magilan ngilan pero hindi ko napanuod. Ang napanuod ko sa sinehan nuon na tumatak sa isip ko dahil sa dami ng taong nanuod ay Dear Heart ni Sharon at Gabby, matapos nuon bibihira na akong manuod ng sine. Wala rin naman akong pampanuod pero kung may magandang sine pipilitin ko rin naman.
Pero ngayon, unti unting bumabalik ang tiwala ko sa pelikulang pilipino. Mas naging creative yung mga script writers. Nag-e-experiment at nag-e- explore sila ng mga tema na hindi karaniwang napag-uusapan. Karamihan kasi ng tema ay tungkol lang sa, boy meets girl - they had problems- but live happily ever after in the end. Kamakailan, napanuod ko ang Crying Ladies, Ang Pagdadalaga ni Maximo Oliveros. O di ba, kakaiba at nakakaaliw ang dalawang ito? Napakahusay ng script pati ang pagkakagawa ng pelikula. Dalawa lang iyan sa ngayon na napanuod ko pero may impact agad kung paano ko nakikita ang narating ng pelikulang pilipino. Nakatutuwa din na nagkaruon ng mga indie films or short films (pareho ba yun? what's the difference?). Palagay ko malaki ang naiambag nito sa pag-angat ng pelikulang pilipino bilang sining at hindi isang negosyo. Good job.
Actors and actresses
May mga hinahangaan akong artista dahil sa husay at galing nila sa pag-arte. (Wow, feeling expert sa field na 'to. Pabayaan nyo na ako anyway blog ko 'to.) Ilan ito sa mga hinahangaan kong artista, according to what comes first in my mind.
Nora Aunor, magaling magtapon ng linya pero kahit hindi nagsasalita lumalabas ang emosyon. What about Vilma Santos? She has above average acting ability almost perfect but not as extraordinary as Nora's.
Gina Alajar, nakakalimutan ko ang screen name niya at ang tanging nakikita ko ay ang papel na ginagampanan niya kahit trailer lang ng pelikula ang napanuod ko. Yung anak niyang kaunti lang ang buhok, hindi ko alam kung ano ang pangalan, ay isang napakahusay na aktor din.
Lolita Rodriguez, veteran actress but worth mentioning kung babanggitin ang mga mahuhusay na aktres
Cesar Montano, ang male version ni Gina Alajar, nawawala ang pangalang Cesar Montano kapag umaarte at napapalitan ng pangalan ng papel na kanyang ginagampanan. Also, his stance makes him owns the screen at hindi mo na mapapasin ang iba pa niyang kasama. Ganuon kalakas ang kanyang screen presence. An actor in the truest sense of the word.
Christopher De Leon, he has so much to give in acting kaya minsan kailangan niyang kontrolin ang emosyon.
John Lloyd Cruz, napakagaling mag-emote, tulo agad ang luha. Kaya lang minsan 'yung balde baldeng luha ay hindi tugma duon sa hinihingi ng istorya. Kumbaga 'yung luha niya ay parang namatay at naubos ang buong angkan niya, iyon pala simpleng misunderstanding lang sa girlfriend niya. Pero magaling siya at malaki pa ang pwede niyang i-improve. Pinaghalong Chrispher de Leon at Dindo Fernando ang dating.
Philippine movies
Hindi malalim ang aking pagkakaunawa sa mundo ng showbiz at hindi malawak ang sakop ng aking kaalaman sa paksang ito kung kayat ang aking mga puna ay nakabatay lamang sa limitado at pahapyaw na panunuod sa mga ilang pelikula.
Sa napansin ko, marami na palang nagawang magagandang pelikula sa ngayon. Mahusay ang script pati ang production design. Maayos ang kulay ng pelikula pati ang visual effects. Bagamat hindi pa rin napapantayan ang ganda ng visual effects sa hollywood, malaki ang iniunlad ng technical aspect kung ikukumpara nuong 80's at 90's. Marami na ring mahuhusay na artista pati na rin ang mga direktor at script writer na mataas ang kamalayan sa gender sensitivity at social issues.
Naaaliw ako sa ilang mga pelikulang na-produce ng star cinema, melodrama at heartwarming ang dating, parang 50's at 60's uli. Ilan dito ay iyong mga pelikula ni John Lloyd Cruz at Bea Alonzo. Sa isip ko, kung ang mga ganitong pelikula ay pinaghuhusayan nila paano pa iyung mga de kalibre o panlabang pelikula, e di mas mahusay at mas maganda. Medyo nawala kasi ang mga ganitong tema nuong 80's at 90's.
Nuong maliit pa ako, tuwang tuwa ako kapag naunuod ako ng mga lumang pelikula, during 50's at 60's, sa channel 7 (pelikula nuong 40's, ilan duon pinalalabas sa channel 4) pagkatapos ng student canteen, kahit paulit-ulitin pa yan 5 beses isang linggo pinanunuod ko pa rin. Diyan ko nakita at hinangaan ang mga artista nu'ng araw. Tuluyan akong nasiphayo at nawalan ng gana sa pelikulang pilipino nuong 80's at 90's. Too bad pero wala akong natandaang kahanga hanga. Siguro merong magilan ngilan pero hindi ko napanuod. Ang napanuod ko sa sinehan nuon na tumatak sa isip ko dahil sa dami ng taong nanuod ay Dear Heart ni Sharon at Gabby, matapos nuon bibihira na akong manuod ng sine. Wala rin naman akong pampanuod pero kung may magandang sine pipilitin ko rin naman.
Pero ngayon, unti unting bumabalik ang tiwala ko sa pelikulang pilipino. Mas naging creative yung mga script writers. Nag-e-experiment at nag-e- explore sila ng mga tema na hindi karaniwang napag-uusapan. Karamihan kasi ng tema ay tungkol lang sa, boy meets girl - they had problems- but live happily ever after in the end. Kamakailan, napanuod ko ang Crying Ladies, Ang Pagdadalaga ni Maximo Oliveros. O di ba, kakaiba at nakakaaliw ang dalawang ito? Napakahusay ng script pati ang pagkakagawa ng pelikula. Dalawa lang iyan sa ngayon na napanuod ko pero may impact agad kung paano ko nakikita ang narating ng pelikulang pilipino. Nakatutuwa din na nagkaruon ng mga indie films or short films (pareho ba yun? what's the difference?). Palagay ko malaki ang naiambag nito sa pag-angat ng pelikulang pilipino bilang sining at hindi isang negosyo. Good job.
Actors and actresses
May mga hinahangaan akong artista dahil sa husay at galing nila sa pag-arte. (Wow, feeling expert sa field na 'to. Pabayaan nyo na ako anyway blog ko 'to.) Ilan ito sa mga hinahangaan kong artista, according to what comes first in my mind.
Nora Aunor, magaling magtapon ng linya pero kahit hindi nagsasalita lumalabas ang emosyon. What about Vilma Santos? She has above average acting ability almost perfect but not as extraordinary as Nora's.
Gina Alajar, nakakalimutan ko ang screen name niya at ang tanging nakikita ko ay ang papel na ginagampanan niya kahit trailer lang ng pelikula ang napanuod ko. Yung anak niyang kaunti lang ang buhok, hindi ko alam kung ano ang pangalan, ay isang napakahusay na aktor din.
Lolita Rodriguez, veteran actress but worth mentioning kung babanggitin ang mga mahuhusay na aktres
Cesar Montano, ang male version ni Gina Alajar, nawawala ang pangalang Cesar Montano kapag umaarte at napapalitan ng pangalan ng papel na kanyang ginagampanan. Also, his stance makes him owns the screen at hindi mo na mapapasin ang iba pa niyang kasama. Ganuon kalakas ang kanyang screen presence. An actor in the truest sense of the word.
Christopher De Leon, he has so much to give in acting kaya minsan kailangan niyang kontrolin ang emosyon.
John Lloyd Cruz, napakagaling mag-emote, tulo agad ang luha. Kaya lang minsan 'yung balde baldeng luha ay hindi tugma duon sa hinihingi ng istorya. Kumbaga 'yung luha niya ay parang namatay at naubos ang buong angkan niya, iyon pala simpleng misunderstanding lang sa girlfriend niya. Pero magaling siya at malaki pa ang pwede niyang i-improve. Pinaghalong Chrispher de Leon at Dindo Fernando ang dating.
Saturday, July 3, 2010
Pre and Post Medical Procedure Events
Matagal-tagal din akong hindi nakapag-post I underwent my first surgery, hysterectomy. Tinanggal ang uterus kasi ito yung nagiging sanhi ng pagbaba ng hemoglobin ko. After the surgery I felt I was reborn. Kakaibang sigla yung nararamdaman ko. Ibang-iba duon sa pakiramdam ko before the procedures.
Well here are the prior events. Mga bandang February, Friday, kinailangan kong pumunta sa duktor kasi may chill akong nararamdaman. Although malamig pa naman ang buwang iyon pero yung chill mukhang galing sa loob, so nagpunta ako sa duktor. Since walk-in lang ako, nag -intay ako ng mga mahigit 2 oras. After I told her how I feel, sabi ni doc you can pee. Why? I don't feel like it, sabi ko naman. I-check daw ang urine, Ah, okay. Tsinek yung urine ko. After few minutes, sabi nya may infection daw ako so binigyan niya ako ng antibiotics. Tapos sabi iche-check daw yung blood pero sa Monday pa makukuha ang result.
Come Monday, dapat may training ako pero hindi ko pa talaga kaya. Tinatawagan ako ng duktor para magreport sabi ko hindi ko pa kaya. Medyo mapilit so sabi ko oo, baka kako after lunch e okay na iyong pakiramdam ko. Pero hindi pa rin hanggang sa nakatulog na ako at lumipas ang oras at nakalimutan ko na ang appointment ko. So Tuesday, maigi na yung pakiramdam ko. Pagkatapos ng klase ko sa umaga nagpaalam na ako para kunin 'yung blood lab work dahil kako mukhang nagmamadali yung office ng doctor. Sabi ng head ko ganun daw talaga pag may lab work tinatawagan nila. So sabi niya umattend daw muna ako ng training sa benchmark test dahil may test kinabukasan. Okay. So pagkatapos ng training nagpaalam na ako na pupunta ako sa duktor at pinayagan naman ako.
In other words, dumating ako sa office mga past 1 pm. Habang nag-iintay nakatulog ako. Lumapit ako sa receptionist tinanong ko kung tinawag yung pangalan ko kasi nakatulog ako. Sabi niya hindi pa raw. Natawag ako mga almost 4 pm, at duon na niya sinabi na kailangan kong pumunta sa emergency in any hospital for blood transfusion. Sabi ko pwede bang Saturday na kasi may testing pa kami. Sabi niya pwede raw bukas. Pero nung dumating ako sa bahay sabi ng supling ko, mababa raw talaga ang hemoglobin at kailangan kong pumunta ng ospital. Sa madali't salita, natapos ang blood trnsfusion pero hindi pa rin nagnormal ang hemoglobin. So ni-refer ako sa hematologist at ob gyn.
The hematologist recommended an iron transfusion. I did and after two weeks nag-pick up na yung blood sa normal level. Kaya sabi niya it is a case of iron deficiency anemia. At last may diagnosis na rin ako. May tawag na sa lahat ng nararamdaman kong panghihina atbp. Ganuon pala kahalaga ang label, para akong nakahinga ng maluwag after these past years dahil may paliwanag sa lahat ng ito.
Maalala ko when I was at work in the Philippines about 2001 or 2002, I almost fainted. Sabi baka raw sa dugo. So I went to the doctor and check my blood. Pinainom ako ng ferrous sulfate but there is no diagnosis given. I remember I went to an ob gyn also and she said that I have 6 fibroids about 1 cm but nothing to worry because its benign and small. 2003, bago umalis ng bansa may medical check up. Binigyan ako ng prescription na ferrous sulfate for 1 month (I think) . Duon ako nagkahinala na anemic ako, whatever that means, kailangan ko lang uminom ng vitamins and that's all I have to do (that was my assumption). Kaya ngayon finally sinabi sa akin ng duktor yung diagnosis after discussing all the symptoms, it is a good relief.
Kailangan malaman kung bakit bumababa ang dugo ko so I went to an ob gyn. Duon niya sinabi sa akin na huwag magtatrabaho o maglalalakad kapag ang hemoglobin ay level 5 kasi anytime pwede kang mamatay. Since when? Kailan pala nagsimula na anytime I could die? Thank God for the infection or else hindi ko malalaman na urgent yung health issue. Thank God also for helping me make it through kasi still, I was able to work and be productive with this physical condition and the doctor sounded that it seemed impossible. After that, I notice that every event falls in its proper places.
Well anyway, she checked me up. She said I have more than 10 fibroids, uterus is enlarge and distorted in shape and abdominal hysterectomy is recommended. Sabi ko, so be it. Pero nuong malapit na ang surgery at naiisip kong para akong baboy na kakatayin, apprehensive ako, baka pwedeng next year na lang. Pero naisip ko, ngayon pa ba? Kung nuon na nasa bingit ako ng kamatayan sa mahabang panahon ay wala namang nangyaring masama sa awa ng Diyos ngayon pa ba ako hindi magtitiwala sa Kanya? Go! Katay kung katay. Ang mahalaga mawala ang mabigat na dinadala.
Aside from that, everything happened in its proper time. Bakasyon ngayon. Ang mga bata nasa bahay. (Tama 'yung sinabi ng pastor's wife) Tapos, nakunsumo ka na iyong deductible ko. Kung next year pa, another deductible na naman di ba?. And so it happened. Right after the surgery, I feel I am perfectly all right which I never felt for a very long time.
Nuong nagbabalik tanaw ako, I realize I have all the reasons to feel pain. Una, level 5 ang hemoglobin at 1 ang ferretin ( protein that stores iron, 10-200 ang normal). Nung tinatanong ako ng hematologist, kung masakit and likod, batok, ulo. Sabi ko hindi. Parang natitigilan at parang nag aantay na may sabihin akong masakit. Gusto ko naman siyang i-please kaya sabi ko, "Once in a while I have headache." True naman siya. Sa isip isip ko gusto ko sanang itanong, "Okay na ba yung sagot ko?" Pero bigla siyang tumawa, at sinabing, "You have very low hemoglobin and you have only once in a while head ache?" So du'n ko nahinuha na dapat sumasakit ang ulo ko nang madalas. Next, I have a huge uterus with multiple fibroids. Tanong ng duktor, kung masakit 'yung lower back, lower abdomen etc. Sabi ko, no. Then she said, some women feel pain, some don't. Thank God, I don't. Third, pagkatapos ng procedure, sabi nang duktor mayroon din daw endemetriosis, kung wala daw ba akong nararamdamang pain before. Sabi ko, wala. Sabi rin niya some women don't feel pain, which logically yung iba merong pain. (The doctor told me about this during her first visit after the procedure. Pero I asked her again during the follow up visit, sabi niya wala raw endemetriosis) Lastly, work related stress. Siguro sa mga pinagdadaanan ko sa trabaho I should have felt chest pain, back ache, head ache at marami pang iba. Siguro sabi Niya kung mararamdan ko pa ang mga ito baka hindi ko na kayanin. Hmm...Pero, ako lang naman ang nag-iisip nu'n, sa totoo lang malay ko ba kung ano talaga ang iniisip Niya. Wala na akong pakialam du'n at kailan man hindi ko malalaman. Not for me to find out but for me to praise Him.
Maalala ko nga pala. Mayron din akong allergy. Every morning, nag-i-sneeze ako ng average of 5X pag gising ko sa umaga uminom man o hindi ng anti allergy. Nag-sneeze din ako pag lumalapit yung mga pet dog kasi allergic din ako sa kanila. So, isang fear ko din, mahihirapan akong mag-sneeze matapos ang operasyon at sariwa pa yung tahi at hindi naman maiiwasan dahil yung mga pet ay nasa loob ng bahay. But you know what? My last sneeze was the morning before the operation. Ang sumunod na nag-iisang sneeze ay 2 weeks after the operation, which is hindi na masyadong masakit. To my surprise, I am not taking any antiallergy medication dahil I don't feel I need it and to top it all, in the afternoon while taking a nap, madalas kong katabi at nakaunan sa aking braso si Mayumi Haliparot, (ang aming mexican chihuahua), na hindi ko magawa nuon dahil sa allergy. Did they put anti allergy medication in the dextrose or it is by God's grace kaya wala akong allergy? This is something I need to ask the doctor about.
Bakit ko ba kailangang isulat ito sa blog? Kasi I have experienced a lot of miracles pero 'yung iba nakakalimutan ko na. Isa pa, may mga sinulat akong tula at maikling kwento nuon pero nawawala at nalilimutan ko na rin. This is the main purpose of this blog, although not the only reason, para ma-preserve. Dahil minsan I need to read it again and be reminded of how good He is to everybody. He is no respector of person. His thoughts and ways are much higher than us. Kaya, I would be posting old essays, poems and short stories. (Kung may oras pa ako)
I hope also that some people would benefit from this.
Well here are the prior events. Mga bandang February, Friday, kinailangan kong pumunta sa duktor kasi may chill akong nararamdaman. Although malamig pa naman ang buwang iyon pero yung chill mukhang galing sa loob, so nagpunta ako sa duktor. Since walk-in lang ako, nag -intay ako ng mga mahigit 2 oras. After I told her how I feel, sabi ni doc you can pee. Why? I don't feel like it, sabi ko naman. I-check daw ang urine, Ah, okay. Tsinek yung urine ko. After few minutes, sabi nya may infection daw ako so binigyan niya ako ng antibiotics. Tapos sabi iche-check daw yung blood pero sa Monday pa makukuha ang result.
Come Monday, dapat may training ako pero hindi ko pa talaga kaya. Tinatawagan ako ng duktor para magreport sabi ko hindi ko pa kaya. Medyo mapilit so sabi ko oo, baka kako after lunch e okay na iyong pakiramdam ko. Pero hindi pa rin hanggang sa nakatulog na ako at lumipas ang oras at nakalimutan ko na ang appointment ko. So Tuesday, maigi na yung pakiramdam ko. Pagkatapos ng klase ko sa umaga nagpaalam na ako para kunin 'yung blood lab work dahil kako mukhang nagmamadali yung office ng doctor. Sabi ng head ko ganun daw talaga pag may lab work tinatawagan nila. So sabi niya umattend daw muna ako ng training sa benchmark test dahil may test kinabukasan. Okay. So pagkatapos ng training nagpaalam na ako na pupunta ako sa duktor at pinayagan naman ako.
In other words, dumating ako sa office mga past 1 pm. Habang nag-iintay nakatulog ako. Lumapit ako sa receptionist tinanong ko kung tinawag yung pangalan ko kasi nakatulog ako. Sabi niya hindi pa raw. Natawag ako mga almost 4 pm, at duon na niya sinabi na kailangan kong pumunta sa emergency in any hospital for blood transfusion. Sabi ko pwede bang Saturday na kasi may testing pa kami. Sabi niya pwede raw bukas. Pero nung dumating ako sa bahay sabi ng supling ko, mababa raw talaga ang hemoglobin at kailangan kong pumunta ng ospital. Sa madali't salita, natapos ang blood trnsfusion pero hindi pa rin nagnormal ang hemoglobin. So ni-refer ako sa hematologist at ob gyn.
The hematologist recommended an iron transfusion. I did and after two weeks nag-pick up na yung blood sa normal level. Kaya sabi niya it is a case of iron deficiency anemia. At last may diagnosis na rin ako. May tawag na sa lahat ng nararamdaman kong panghihina atbp. Ganuon pala kahalaga ang label, para akong nakahinga ng maluwag after these past years dahil may paliwanag sa lahat ng ito.
Maalala ko when I was at work in the Philippines about 2001 or 2002, I almost fainted. Sabi baka raw sa dugo. So I went to the doctor and check my blood. Pinainom ako ng ferrous sulfate but there is no diagnosis given. I remember I went to an ob gyn also and she said that I have 6 fibroids about 1 cm but nothing to worry because its benign and small. 2003, bago umalis ng bansa may medical check up. Binigyan ako ng prescription na ferrous sulfate for 1 month (I think) . Duon ako nagkahinala na anemic ako, whatever that means, kailangan ko lang uminom ng vitamins and that's all I have to do (that was my assumption). Kaya ngayon finally sinabi sa akin ng duktor yung diagnosis after discussing all the symptoms, it is a good relief.
Kailangan malaman kung bakit bumababa ang dugo ko so I went to an ob gyn. Duon niya sinabi sa akin na huwag magtatrabaho o maglalalakad kapag ang hemoglobin ay level 5 kasi anytime pwede kang mamatay. Since when? Kailan pala nagsimula na anytime I could die? Thank God for the infection or else hindi ko malalaman na urgent yung health issue. Thank God also for helping me make it through kasi still, I was able to work and be productive with this physical condition and the doctor sounded that it seemed impossible. After that, I notice that every event falls in its proper places.
Well anyway, she checked me up. She said I have more than 10 fibroids, uterus is enlarge and distorted in shape and abdominal hysterectomy is recommended. Sabi ko, so be it. Pero nuong malapit na ang surgery at naiisip kong para akong baboy na kakatayin, apprehensive ako, baka pwedeng next year na lang. Pero naisip ko, ngayon pa ba? Kung nuon na nasa bingit ako ng kamatayan sa mahabang panahon ay wala namang nangyaring masama sa awa ng Diyos ngayon pa ba ako hindi magtitiwala sa Kanya? Go! Katay kung katay. Ang mahalaga mawala ang mabigat na dinadala.
Aside from that, everything happened in its proper time. Bakasyon ngayon. Ang mga bata nasa bahay. (Tama 'yung sinabi ng pastor's wife) Tapos, nakunsumo ka na iyong deductible ko. Kung next year pa, another deductible na naman di ba?. And so it happened. Right after the surgery, I feel I am perfectly all right which I never felt for a very long time.
Nuong nagbabalik tanaw ako, I realize I have all the reasons to feel pain. Una, level 5 ang hemoglobin at 1 ang ferretin ( protein that stores iron, 10-200 ang normal). Nung tinatanong ako ng hematologist, kung masakit and likod, batok, ulo. Sabi ko hindi. Parang natitigilan at parang nag aantay na may sabihin akong masakit. Gusto ko naman siyang i-please kaya sabi ko, "Once in a while I have headache." True naman siya. Sa isip isip ko gusto ko sanang itanong, "Okay na ba yung sagot ko?" Pero bigla siyang tumawa, at sinabing, "You have very low hemoglobin and you have only once in a while head ache?" So du'n ko nahinuha na dapat sumasakit ang ulo ko nang madalas. Next, I have a huge uterus with multiple fibroids. Tanong ng duktor, kung masakit 'yung lower back, lower abdomen etc. Sabi ko, no. Then she said, some women feel pain, some don't. Thank God, I don't. Third, pagkatapos ng procedure, sabi nang duktor mayroon din daw endemetriosis, kung wala daw ba akong nararamdamang pain before. Sabi ko, wala. Sabi rin niya some women don't feel pain, which logically yung iba merong pain. (The doctor told me about this during her first visit after the procedure. Pero I asked her again during the follow up visit, sabi niya wala raw endemetriosis) Lastly, work related stress. Siguro sa mga pinagdadaanan ko sa trabaho I should have felt chest pain, back ache, head ache at marami pang iba. Siguro sabi Niya kung mararamdan ko pa ang mga ito baka hindi ko na kayanin. Hmm...Pero, ako lang naman ang nag-iisip nu'n, sa totoo lang malay ko ba kung ano talaga ang iniisip Niya. Wala na akong pakialam du'n at kailan man hindi ko malalaman. Not for me to find out but for me to praise Him.
Maalala ko nga pala. Mayron din akong allergy. Every morning, nag-i-sneeze ako ng average of 5X pag gising ko sa umaga uminom man o hindi ng anti allergy. Nag-sneeze din ako pag lumalapit yung mga pet dog kasi allergic din ako sa kanila. So, isang fear ko din, mahihirapan akong mag-sneeze matapos ang operasyon at sariwa pa yung tahi at hindi naman maiiwasan dahil yung mga pet ay nasa loob ng bahay. But you know what? My last sneeze was the morning before the operation. Ang sumunod na nag-iisang sneeze ay 2 weeks after the operation, which is hindi na masyadong masakit. To my surprise, I am not taking any antiallergy medication dahil I don't feel I need it and to top it all, in the afternoon while taking a nap, madalas kong katabi at nakaunan sa aking braso si Mayumi Haliparot, (ang aming mexican chihuahua), na hindi ko magawa nuon dahil sa allergy. Did they put anti allergy medication in the dextrose or it is by God's grace kaya wala akong allergy? This is something I need to ask the doctor about.
Bakit ko ba kailangang isulat ito sa blog? Kasi I have experienced a lot of miracles pero 'yung iba nakakalimutan ko na. Isa pa, may mga sinulat akong tula at maikling kwento nuon pero nawawala at nalilimutan ko na rin. This is the main purpose of this blog, although not the only reason, para ma-preserve. Dahil minsan I need to read it again and be reminded of how good He is to everybody. He is no respector of person. His thoughts and ways are much higher than us. Kaya, I would be posting old essays, poems and short stories. (Kung may oras pa ako)
I hope also that some people would benefit from this.
Subscribe to:
Posts (Atom)