Paglalakbay part II

Sa muling paglalakbay ng diwa ko, ito ang nabuo ko.


My Beloved
alon


Do not ask me my Lord,
How much I love you.
Do not ask me my God
Do I need you like before.
Be You all-knowing,
You have discerned the answer
You are my Beloved
whom I longed and belong
In the depths of pit,
You lifted me up
You embraced me tight
In the cold winter night
And in the midst of fire,
You went through with me
You hold me up high,
When water is above me
From the trench I’ve been,
You made me an eagle
And placed me high above
On the grandest mountain
When my head is covered
With reproach and wrongdoings,
Your blood spoke "sold!"
And marked my heart “forgiven”!
Who would need you more, oh Lord
But the one with greater sins
Who would love you more, my God
But the one you have absolved
Who would tarry and wait
‘till you have risen?
Is it Peter, Mark and James,
Or Mary Magdalene?
Oh, at times, you chastise me
But I do not complain.
‘Though, you slay me,
Yet to you I will lean.
In the wee hour,
I will get up and listen.
I shout praises to your name
Before the sun comes shining.
Before the daylight birds sing,
Worships to your name,
I’d lift my hands up
Where the wind is residing
You are my reason to give;
You are my reason to live.
Arise my Love, 
Let us commune together

Sa Aking Paglalakbay

Minsan may grupo ng mga taong simbahan, mga seminaristang lalaki at babae, ang nagpasama sa isang organizer para mag-bar hopping. Gusto nila marahil ng exposure o mag-interview ng mga babaing nagtatrabaho sa bar. Sa paglipas ng gabing iyon, umuwing nag-hihinanakit 'yung organizer. Sabi niya, sa bawat bar na pinuntahan nila, tinatanong palagi ng mga seminarista sa mga babaing nagtatrabaho sa bar kung nagsisimba sila. Hindi niya ito nagustuhan. May mga ilan pa rin siyang reklamo pero hindi ko na matandaan.

Hindi ko alam kung ano ang sinagot ng mga bar women. Hindi namin napag-usapan at hindi naman kami interesado. Pero nauunawaan ko ang kanyang pakikisimpatya sa mga bar women. Habang nasa kalagitnaan siya ng kanyang pagkukuwento naglakbay ang diwa ko.

Naisip ko, kung hindi sana mahigpit ang belong nakapiring sa kanilang mga mata, marahil hindi na nila ito itatanong. Marahil kung hindi sana makapal ang fake eyelashes na suot-suot ng mga bar women maaaninag nila ang mabuting puso ng mga seminarista sa halip ng mga bilang ng basong nasa ibabaw ng mesa.

Minsan ko na silang pinagmasdang magsayaw habang tinatanggal isa isa ang saplot sa kanilang katawan sa saliw ng tugtuging Total Eclipse of the Heart. Sa bawat piraso ng telang nahuhubad, sa bawat balat na lumalantad sa aking harapan hanggang sa makita ko na lahat, lalu kong naintindihan na wala naman palang masyado pagkakaiba ang mga kababaihan saan mang lugar, anuman ang kalagayan at katayuan sa buhay. At kung tatanggalin mo pa ang balat at mga kalamnan sa bawat kababaihan, tuluyan ng mawawalan tayo ng pangalan, lahi o katayuan sa lipunan at makikita mong lahat tayo ay isang grupo lang ng kalansay.
(Ganuon din naman ang kalalakihan, pero hindi naman sila ang paksa ko.)

Jesus, I love you

When the doctor told me that everything is normal in the lab result.  I wrote this song out of gratitude.  But weeks before that, I was already worried about my health because the hemoglobin is not picking up to normal level even after transmissions. God has the prerogative whom He would heal.  It is not because of me but because of who He is.


Jesus I love you

His love I cannot fathom
Its depth I cannot measure
Its breadth I cannot embrace
Its much much much higher than the sky

Jesus, we adore you
Jesus, we magnify you
Jesus, we really love you
I love love love love you Lord.